Uroczystość w Zgierzu.

18 czerwca 2006 roku zgierscy mariawici świętowali 100 - lecie Kościoła Starokatolickiego Mariawitów.  Podczas uroczystości odpustowej Matki Boskiej Nieustającej Pomocy dokonano poświęcenia pamiątkowej tablicy oraz złożono kwiaty spoczywającym na cmentarzu Kapłanom. Uroczystą Mszę św. w intencji Parafii odprawił bp M. Ludwik Jabłoński, biskup Diecezji śląsko-łódzkiej. W obchodach Jubileuszu udział wziął także Krzysztof Kwiatkowski - wiceprezydent miasta Zgierza oraz Grzegorz Leśniewicz - starosta zgierski, którzy przekazali życzenia i podkreśli aktywność zgierskich mariawitów w okresie rozwoju miasta.

 Historia Parafii Kościoła Starokatolickiego Mariawitów w Zgierzu

Bp M. Ludwik Jabłoński przemawia do wiernych

Parafia Kościoła Starokatolickiego Mariawitów w Zgierzu istnieje od 1906 roku. Pierwszym jej organizatorem i proboszczem był ks. Józef M. Wawrzyniec Pągowski – wikariusz zgierskiej Parafii. Funkcję tę pełnił  od 12 marca 1903 r.. W ciągu 4 dni w 1906 r., za mariawityzmem opowiedziało się 12 tys. osób.  Należy nadmienić, iż w owym czasie liczba mieszkańców Zgierza oscylowała wokół 15 tys.. W 1906 r. rozpoczęto budowę kościoła przy ul. Słowackiego, a 8 grudnia tegoż roku przeniesiono Przenajświętszy Sakrament. Wczesną wiosną 1907 r. rozpoczęto budowę murowanego domu przy ul. Słowackiego. Tam właśnie znalazły swe miejsce ochronka, dwie szkoły (dla chłopców i dziewcząt), sala zajęć i mieszkania dla kapłanów. Budowa została ukończona jesienią tego samego roku. W budynku tym znajdowała się sala ćwiczeń. Do ochronki uczęszczało w roku 1909 – 215 dzieci. Duże sale przeznaczono na funkcjonowanie szkoły mariawickiej, a w sutenerach umieszczono warsztaty. W 1908 roku  uzyskano zgodę na otwarcie drugiej ochronki. Zwrócono się także z wnioskiem na otwarcie szkoły.  W roku 1910 było – 150 uczniów. Natomiast w roku 1918 placówka ta podlegająca już Dozorowi Szkolnemu kształciła 275 uczniów. Przy Parafii działał tez przytułek dla starców. Działalność charytatywna i opiekuńcza na owe czasy była wysoce społeczna i dobrze zorganizowana. Wzniesiono odrębny budynek dla potrzeb Parafii w tym dla organisty. Na mieszkania dla wiernych. Parafia nabyła udziałowy dom. Cały kompleks budynków stworzył w krótkim czasie swoistą dzielnicę. 

Do Parafii przyłączyli się mieszkańcy Chełmów, Skotnik i Łagiewnik w liczbie ok.100 osób. Faktem jest też istnienie w Jedliczu filii zgierskiej Parafii z murowanym kościołem. Nabożeństwa do połowy XX w. odbywały się tam w każdą środę, oraz co miesiąc w niedzielę. W 1912 r. Parafia zgierska miała jedną filię w pod łódzkim Kochanówku (obecnie Łódź). Istniała tam kaplica domowa. 

Według stanu na rok 1913 obok kościoła istniały dwa murowane domy parafialne, dom fabryczny i dwa domy ludowe oraz elektrownia. Tartak i „lokomobila” służąca do jego napędu, zostały wypożyczone do Płocka, usprawniając prace przy budowie Świątyni Miłosierdzia i Miłości. Przy Parafii istniały: Towarzystwo Pożyczkowo – Oszczędnościowe oraz Towarzystwo Spożywców „Braterstwo”.

Zgierską Parafię osłabiło kilka wydarzeń i procesów mających miejsce w okresie międzywojennym.
W 1923 r. od kościoła odszedł Ks. Pągowski. Parafianie w większości opowiedzieli się przeciwko niemu. W wyniku tego wydarzenia utracono świątynię, która w latach pięćdziesiątych trafiła w ręce Kościoła rzymskokatolickiego. Wówczas na proboszcza został wprowadzony Ks. Józef M. Barnaba Gromulski. Został tez oficjalnie zatwierdzony na tym stanowisku przez Zebranie Parafialne. Parafia liczyła wtedy około 1400 osób. Po stronie Ks. Pągowskiego opowiedziało się około 200 osób. Ks. M. Barnaba Gromulski podejmował wiele starań, aby odzyskać świątynię. Wysiłek ten spotykał się z ciągłym niepowodzeniem. Główną przyczyną było to,  że nieruchomości włącznie z kościołem, zgodnie z ówczesnym prawem były zapisane na osobę fizyczną. Tą osobą był oczywiście ks. Józef Pągowski i był on tym, który decydował w sprawach majątku kościelnego. W Zgierzu mariawici znaleźli nową siedzibę przy ul. T. Kościuszki 18, gdzie regularnie odprawiano nabożeństwa. Proboszczem był już wcześniej wspomniany Ks. M. Barnaba Gromulski. Funkcję tę piastował w latach 1923 – 1976. Kolejnym opiekunem Parafii został ks. M. Ludwik Jabłoński. Obsługę duszpasterską czynił dojeżdżając z parafii Dobra. To za jego kadencji podjęto trud budowy nowego kościoła przy ulicy Trojańskiej 5c (obecnie Jacka Malczewskiego 5c). Ofiara złożona przez p. Wiktorię Matusiak pozwoliła na kupno działki i rozpoczęcie w 1989 r. budowy. Dzięki ofiarności parafian zgierskich oraz wiernych z innych parafii, 10.07.1994 r. mogła odbyć się konsekracja świątyni. Dokonał jej ówczesny Biskup Naczelny Kościoła M. Tymoteusz Kowalski. 

W roku 1995 Ks. M. Ludwik Jabłoński został wybrany na biskupa i konsekrowany 10.12.1995 roku.  Ordynariuszem Diecezji śląsko – łódzkiej, z siedziba w Łodzi, jest od 1997 r..  Wówczas tymczasowym opiekunem Parafii został ks. M. Mirosław Polkowski z Płocka.

Życzenia przekazuje wiceprezydent Zgierza

 Od Wielkanocy 1996 r.  proboszczem  jest ks. M. Szczepan Orzechowski, który dojeżdża z pobliskiej Dobrej. Każdego roku są czynione  prace wykończeniowe i konserwacyjne. Do ważniejszych należy zaliczyć dokończenie ogrodzenia placu kościelnego i odnowienie wnętrza kościoła. 

Na cmentarzu, obok kościoła, spoczywają dwaj kapłani: Śp. Kapłan Czesław M. Polikarp Kahl, bliski krewny o. Honorata Koźmińskiego i długoletni proboszcz Parafii Śp. Ks. Józef M. Barnaba Gromulski. 

Więcej o parafii w zgierskiej-  zobacz

Zdjęcia z uroczystości jubileuszowej