Założycielka Mariawityzmu

Dnia 2 sierpnia 1892 roku podczas Mszy Świętej w kościele p.w. Św. Jana Chrzciciela w Płocku, Bóg objawił Jej Dzieło Wielkiego Miłosierdzia i wskazał, że ratunek dla pogrążonego w grzechach świata jest we czci i błaganiu Chrystusa ukrytego w Przenajświętszym Sakramencie oraz wzywaniu pomocy Najświętszej Maryi Panny. 

Założycielka Mariawityzmu, nazwana powszechnie imionami zakonnymi Maria Franciszka, urodziła się 27 maja 1862 r. w Wielicznej koło Węgrowa w rodzinie rzymskokatolickiej.

Na chrzcie świętym otrzymała 2 imiona: Feliksa Magdalena. Rodzicami Jej byli Jakub i Anna. Ponieważ ojciec był nadleśniczym, mieszkali w leśniczówce. Gdy Feliksa miała zaledwie 8 miesięcy, zginął ojciec walcząc o wyzwolenie Polski w powstaniu styczniowym.

Do 10 roku życia wychowywała się więc w ziemiańskim domu swojej babci w Czerwonce. Następnie zamieszkała z matką w Warszawie i uczyła się w Gimnazjum. Po ukończeniu szkoły postanowiła wstąpić do zakonu. Powołanie do życia zakonnego przejawiało się u Felicji Kozłowskiej szczególnym zamiłowaniem do modlitwy, do obcowania z Bogiem.

W 21 roku życia Felicja Kozłowska wstąpiła do zgromadzenia ukrytego Sióstr Franciszkanek od Cierpiących pod nazwą "Przytulisko" w Warszawie przy ul. Wilczej 7. Siostry tego zgromadzenia żyły w oparciu o III regułę św. Franciszka i zajmowały się pielęgnowaniem zamorzonych chorych w ich domach. Będąc w tym Zgromadzeniu z narażeniem własnego zdrowia oddawała posługę chorym.

Wciąż jednak pragnęła żyć według reguły św. Klary. Uzyskawszy zgodę Ojca Honorata Koźmińskiego - kapucyna - założyciela i opiekuna duchowego wielu istniejących wówczas ukrytych zgromadzeń żeńskich rozpoczęła z jego błogosławieństwem nowicjat przyjmując imię zakonne - Franciszka.

Następnie wyjechała do Płocka i za zgodą Ojca Honorata dnia 8 września 1887 rok założyła Zgromadzenie Sióstr Ubogich świętej Klary, które później przybrało nazwę Zgromadzenia Sióstr Mariawitek. Maria Franciszka miała wówczas 25 lat, była przełożoną Zgromadzenia i zamieszkała na stałe w Płocku.

Przede wszystkim Maria Franciszka troszczyła się o rozwój duchowy swych sióstr. Bóg chciał, aby to Zgromadzenie, dzięki swej świętej Matce, stało się kolebką Kościoła Mariawickiego i przez wiele lat wiernie mu służyło.

Dnia 2 sierpnia 1893 roku Maria Franciszka Kozłowska otrzymała od Boga objawienie Dzieła Wielkiego Miłosierdzia i polecenie zorganizowania Zgromadzenia Kapłanów Mariawitów (spośród księży rzymskokatolickich). Od tego momentu rozpoczyna się nowy okres życia i działalności Marii Franciszki. Pan Bóg okazując swoje miłosierdzie wskazał ratunek dla ginącego w grzechach świata we czci Przenajświętszego Sakramentu i wzywaniu Nieustającej Pomocy Maryi.

Zgromadzenie Kapłanów Mariawitów powołane zostało do szerzenia tej czci . Maria Franciszka, która według słów Pana Jezusa dostąpiła Jego miłosierdzia w najwyższym stopniu i obdarzona została wielkimi łaskami i darami ducha, powołana była przez Boga na Mistrzynię i Matkę nowo powstającego Zgromadzenia Kapłanów

Maria Franciszka otrzymawszy tak wielkie posłannictwo nadal praktykowała życie zakonne. Była pod posłuszeństwem przełożonego zgromadzeń ukrytych O. Honorata Koźmińskiego, jemu przedstawiała stan swojej duszy i duchowe przeżycia, a także informowała o swojej działalności. Na polecenie O. Honorata spisała po raz pierwszy swoje objawienia we wrześniu 1894 r. podczas rekolekcji.

W końcu sierpnia 1896 r. pojechała do Przasnysza i w klasztorze Sióstr Felicjanek , po odprawieniu dziesięciodniowych rekolekcji, dnia 7 września złożyła śluby zakonne. Na uroczystości prawdopodobnie obecny był O. Jan Przyjemski, drugi Mariawita, który pomagał Marii Franciszce organizować Zgromadzenie Kapłanów Mariawitów. Misja M. Franciszki w Dziele Miłosierdzia nakładała na Nią obowiązek działania wśród kapłanów. Kontakty ty stały się pretekstem ( istotna przyczyna była inna ) do prześladowania Marii Franciszki. Osoba Jej stała się głośna za granicą. Rzucano na Nią tyle oszczerstw, fałszów, potwarzy, że wiele osób przyjeżdżało zobaczyć Ją z ciekawości. Niektóre z nich poznawszy Marię Franciszkę przekonawszy się o bezpodstawności zarzutów czynionych przez złośliwych przeciwników i same przyjmowały Mariawityzm.

Swoje przeżycia duchowe i objawienia dotyczące Dzieła Miłosierdzia, jakie otrzymała w ciągu 10 lat ( od 1893 ), Maria Franciszka spisała własnoręcznie w grudniu 1902 r. w księdze zatytułowanej "Początek Związku Zgromadzenia Kapłanów".

W styczniu 1903 r. Maria Franciszka przesłała objawienia trzem biskupom - warszawskiemu, płockiemu i lubelskiemu. W sierpniu tegoż roku delegacja kapłanów mariawitów i Maria Franciszka z towarzyszącą jej siostrą wręczyła papieżowi Piusowi X w Rzymie przetłumaczone na język łaciński Objawienia Dzieła Miłosierdzia i prośbę o zatwierdzenie Zgromadzenia Kapłanów Mariawitów, którego Ministrem Generalnym kilka dni wcześniej został wybrany ks. Jan Kowalski.

Od tej pory Maria Franciszka osobiście usunęła się od kierowania Zgromadzeniem Kapłanów, a wspierała je głównie modlitwą, jednak poproszona o radę zawsze chętnie jej udzielała. W Rzymie odrzucono Objawienia Dzieła Wielkiego Miłosierdzia, nie uznano Zgromadzenia Kapłanów mariawitów, potępiono Marię Franciszkę i Ministra Generalnego, obkładając ich wielka klątwą.

Maria Franciszka jest pierwszą kobietą imiennie wyklętą przez papieża. Tej ostatecznej broni papiestwo w ciągu swoich dziejów nie używało w stosunku do żadnej innej niewiasty. To świadczy o sile i wielkości duchowej reformatorki, skoro rzymska hierarchia poczuła się zagrożona. Rozpoczął się nowy rozdział w dziejach Mariawityzmu i życiu Marii Franciszki.

Wszyscy, którzy głęboko wierzyli w Boskie pochodzenie Dzieła Miłosierdzia i posłannictwo Marii Franciszki,  nazwanej "Mateczką", nie mogli pozostać w Kościele rzymskokatolickim. Zaistniała konieczność, by czciciele Przenajświętszego Sakramentu skupili się w nowej, niezależnej od papieża organizacji - Kościele Mariawitów. Rozłam nastąpił w 1906 roku. W nowo organizującym się Kościele Maria Franciszka cieszyła się wielkim autorytetem i otoczona była szacunkiem i miłością. Dzięki Jej natchnionemu przez Boga kierownictwu, Kościół rozwinął na szeroką skalę działalność duszpasterską, kulturalno-oświatową oraz charytatywną.

Razem ze wszystkimi mariawitami doświadczyła prześladowań, ale była przykładem cierpliwego znoszenia przeciwności i miłości nieprzyjaciół. Dzięki Jej inicjatywie i głębokiej ufności w opatrzność Bożą w latach 1911-1914 wybudowano w Płocku wspaniałą świątynie i klasztor, w pomieszczeniach którego w czasie I wojny światowej urządzono szpital na 100 łóżek dla żołnierzy, bezpłatną kuchnię dla ubogich, a później bezpłatny internat dla powojennych sierot i ubogich dzieci. 

Błogosławiona Maria Franciszka dnia 19 sierpnia 1920 roku ofiarowała życie swoje "za pokój Sióstr, klasztoru, miasta i kraju". Dnia 23 sierpnia Założycielka Mariawityzmu - Błogosławiona Maria Franciszka Kozłowska oddała bogu ducha. Ciało Jej pochowano w podziemiach katedry.

powrót