Historia Powstania Kościoła Starokatolickiego Mariawitów

 

Kościół Starokatolicki Mariawitów wyodrębnił się z polskiego Kościoła Rzymskokatolickiego w 1906 r. Powodem secesji, określając najprościej i najogólniej, było nie uznanie, a następnie potępienie przez hierarchię polską i papieża działalności Zgromadzenia Kapłanów Mariawitów.

Zgromadzenie powstało na skutek objawienia Bożego, które otrzymała dnia 2 sierpnia 1893 r. w Płocku, założycielka i Matka przełożona ukrytego zakonnego Zgromadzenia Sióstr Ubogich Świętej Klary - Feliksa, im. zakonne - Maria Franciszka, Kozłowska.

Do Zgromadzenia Kapłanów Mariawitów powołani zostali młodzi, wykształceni księża, w większości absolwenci Akademii Duchownej w Petersburgu, jedynej wyższej katolickiej uczelni teologicznej na terenie zaboru rosyjskiego, m.in. profesorowie w seminariach duchownych, którzy dostrzegali potrzebę odrodzenia duchowego wśród duchowieństwa i wiernych. Z radością wyszli więc na przeciw wskazanemu im Objawionemu sposobowi zreformowania swojego życia wg I Reguły św. Franciszka z Asyżu i pogłębiania u wiernych wiary i czci dla Pana Jezusa ukrytego w Przenajświętszym Sakramencie.

Kapłani Mariawici, działając przez 10 lat w ukryciu, ale korzystając z duchowego wsparcia i wskazówek Matki M. Franciszki, wyróżniali się wśród ogółu duchowieństwa skromnością, pobożnością i poświęceniem w pracy duszpasterskiej oraz bezinteresownością, W swoich penitentach widzieli przede wszystkim bliźnich i służyli im z samarytańską miłością.

Te duchowe walory doceniali wierni i z entuzjazmem, licznie garnęli się do kościołów, w których pracowali Kapłani Mariawici. Niestety ten aplauz okazywany Kapłanom Mariawitom nie cieszył sąsiednich księży i wyższej hierarchii. Prawdopodobnie nie obce im było uczucie zazdrości i obawy utraty osobistych dochodów.

Starania o legalizację Zgromadzenia Kapłanów Mariawitów w Kościele Rzymskokatolickim, rozpoczęte w 1903 r. w Polsce i w Watykanie, po wielu perturbacjach, fałszywych oskarżeniach i pogromach inspirowanych przez przeciwników Mariawityzmu, zakończyły się w roku 1906 papieską ekskomuniką.

Chociaż Mariawici mieli możliwość pozostania w Kościele Rzymskokatolickim wyrzekając się wiary w objawione Dzieło Miłosierdzia i posłannictwo Matki Założycielki M. Franciszki - nazywanej Mateczką - to jednak za przykładem apostołów stwierdzili że trzeba raczej Boga słuchać niż ludzi (Dz. Ap. 4.19.). Postanowili więc wypełniać swoje powołanie niezależnie od rzymskokatolickiej hierarchii i papieża wspólnocie religijnej - Kościele Mariawitów.

Wszyscy Kapłani Mariawici stanęli po stronie Dzieła Wielkiego Miłosierdzia. Również grono sióstr zakonnych, które przyjęło nazwę Zgromadzenia Sióstr Mariawitek Nieustającej Adoracji Ubłagania, pozostało przy Mateczce, która została jako pierwsza kobieta w historii kościoła imiennie wyklęta przez papieża ( Pius X). Liczba wiernych nie zmniejszyła się, a w latach następnych nawet wzrosła.

Sukcesja apostolska

 

Do samodzielnego funkcjonowania i rozwoju Kościoła Mariawitów niezbędna były budynki sakralne i posiadanie własnej hierarchii z sukcesją apostolską.

Po roku 1906 rozpoczęto budowy kościołów, kaplic i innych obiektów potrzebnych do realizacji kultu i działalności charytatywnej. Ofiarność i zaangażowanie społeczne ludu mariawickiego było wyrazem głębokiej wiary i miłości dla Pana Jezusa Eucharystycznego oraz chęci niesienia pomocy duchowej i materialnej najbardziej potrzebującym, z którymi utożsamił się Chrystus -"cokolwiek uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście"(Mt 25,40).

Okazją do nawiązania kontaktów z Kościołami Starokatolickimi zrzeszonymi w Unii Utrechckiej, utworzonej 22.09.1889 r., był Kongres Starokatolicki w Wiedniu 7 września 1909 r., na który została zaproszona delegacja księży mariawickich. Uczestnicy Kongresu po zapoznaniu się z zasadami ruchu mariawickiego przyjęli Kościół Mariawitów do Unii Kościołów Starokatolickich i postanowili udzielić święceń biskupich ks. Janowi M. Michałowi Kowalskiemu. Konsekracja odbyła się 5 października 1909 r. w katedrze św. Gertrudy w Utrechcie (Holandia).

Biskupi

 

 

 

Pierwsi biskupi mariawiccy (od lewej):

Bp Roman M. Jakub Próchniewski
ur.29.02.1872 r., zm. 13.02.1954 r.

Bp Jan M. Michał Kowalski
ur.25.12.1871 r., zm. 18.05.1942 r.

Bp Leon M Andrzej Gołębiowski
ur. 11.04.1867r., zm. 20.03.1933 r.

 


 

Następnych dwóch kapłanów mariawickich - Romana M. Jakuba Próchniewskiego i Leona M. Andrzeja Gołębiowskiego - konsekrował na biskupów bp J. M. Michał Kowalski z udziałem starokatolickich. Biskupów holenderskich jako współkonsekratorów, dn. 4 września 1910 r w Łowiczu.

Na znak otrzymania sukcesji apostolskiej od Kościoła Starokatolickiego i wspólne uznawanie depozytu wiary pierwotnego Kościoła chrześcijańskiego Mariawici nazwali swój Kościół Starokatolickim.

W ciągu ponad 100 - letniej historii mariawityzmu były okresy wspaniałych wzlotów i bolesnych przeżyć. Pierwsze doświadczeni Bożego błogosławieństwa we wszelkiej działalności pod kierownictwem Mateczki, pozwoliły przetrwać ciężkie chwile, które miały miejsce po Jej śmierci w latach dwudziestych. Kryzys który nastał spowodował zawieszenie członkostwa Kościoła Mariawickiego w Unii Utrechckiej. Konsekwencją wewnętrznych sporów ideologicznych był bolesny rozłam w 1935 r., który podzielił mariawitów doktrynalnie i organizacyjnie. Obecnie większość stanowi Kościół Starokatolicki Mariawitów z siedzibą Władz Centralnych w Płocku, a mniejszość Kościół Katolicki Mariawitów z siedzibą w Felicjanowie.

Pomimo różnych przeciwności Kościół Starokatolicki Mariawitów nie zagubił swej tożsamości i nadal spełnia swoje posłannictwo. Idea mariawityzmu zaszczepiona przez Bł. Marię Franciszkę jest pielęgnowana i wbrew pozorom rozszerza się. Świadczy o tym chociażby fakt, że ziarno nauki mariawickiej posiane na początku bieżącego stulecia we Francji, wydało plon w postaci liczącej 5000 wiernych parafii mariawickiej w Paryżu.

Zasady wiary

 

Kościół Starokatolicki Mariawitów opiera się na starodawnych katolickich zasadach wiary i moralności. Zasady te zawierają księgi kanoniczne Pisma Świętego Starego i Nowego Testamentu oraz dogmaty i tradycja nie podzielonego Kościoła, określone na pierwszych siedmiu soborach powszechnych. Opiera się on również na Objawieniu o Bożym Miłosierdziu, otrzymanym przez Założycielkę mariawityzmu Marię Franciszkę Kozłowską, wskazującym, że ratunek dla pogrążonego w grzechach świata jest w Chrystusie obecnym w Przenajświętszym Sakramencie oraz we wyznawaniu nieustającej pomocy Najświętszej Maryi Panny.

Kościół Starokatolicki Mariawitów nie uznaje prymatu żadnego biskupa oraz nieomylności człowieka w sprawach wiary i moralności.

Kult Przenajświętszego Sakramentu w życiu wiernych ma się wyrażać w częstym przyjmowaniu Komunii świętej, stosownie do słów Chrystusa: "Jeślibyście nie pożywali Ciała Syna Człowieczego i nie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli żywota w sobie" (J 6,53). Kult ten polega także na odprawianiu adoracji ubłagania.

Kościół uznaje siedem Sakramentów Świętych. Komunia św. udzielana jest pod dwiema postaciami.

Spowiedź uszna przed kapłanem obowiązuje dzieci i młodzież do 18 lat. Mogą z niej korzystać dorośli na własne życzenie, ale obowiązująca jest spowiedź powszechna przed Chrystusem z rozgrzeszeniem kapłana.

W Kościele Starokatolickim Mariawitów nie istnieje obowiązkowy celibat duchownych.

Msza św. i cała liturgia są odprawiane w języku polskim od 1907 r. Mariawici są więc tutaj prekursorami, Kościół rzymskokatolicki język narodowy wprowadził do liturgii wiele lat później.

Wszystkie posługi w Kościele są bezpłatne, zgodnie z zaleceniem Chrystusa: "Darmoście wzięli, darmo dawajcie" (Mt 10,8). Duchowieństwu wolno jest przyjmować dobrowolne ofiary za posługi religijne, ale nie wolno im żądać.

Kościół Starokatolicki Mariawitów jest członkiem organizacji dążących do pojednania i zjednoczenia wyznań chrześcijańskich - Polskiej Rady Ekumenicznej, Światowej Rady Kościołów, Konferencji Kościołów Europejskich. Utrzymuje też przyjazne stosunki z Kościołami Unii Utrechckiej.

Kościół Starokatolicki Mariawitów prowadzi działalność skierowaną głównie na odnowienie życia religijnego poprzez szczególne nabożeństwo do Przenajświętszego Sakramentu (Eucharystii) i Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Za bardzo istotną uważa też działalność społeczną na rzecz wiernych. Inspiracją do tej działalności jest przede wszystkim nauka Pana Jezusa o miłości Boga i bliźniego, zawarta w Ewangelii Świętej.

Błogosławiona Maria Franciszka świeciła przykładem miłości bliźniego, gdyż głęboko wczuwała się w potrzeby ludzi - niezależnie od ich przynależności wyznaniowej czy narodowej - starała się zaradzić każdej ich biedzie. Swoim osobistym zaangażowaniem i umiejętnym kierowaniem współpracującymi z nią Braćmi i Siostrami sprawiła, że w Kościele Mariawickim rozwinięta została imponująca działalność oświatowa i charytatywna.

Obecnie Kościół Starokatolicki Mariawitów liczy ok. 24 000 wyznawców w Polsce i ok. 5000 wyznawców w Paryżu. Duchowieństwo składa się z 4 biskupów i 25 kapłanów. Kościół podzielony jest na 3 diecezje i prowincje francuską.

Władzami Kościoła Starokatolickiego Mariawitów są:

Synod, Kapituła Generalna, Rada Kościoła, Biskup Naczelny, Biskup Diecezjalny, Zgromadzenie Parafialne, Rada Parafialna i Proboszcz.
Biskup Naczelny jest przewodniczącym Rady Kościoła i reprezentuje Kościół na zewnątrz.

 

strona główna